Mireille Heuvels en Undercover Tussen Leven En Dood Lyrics

Ik was zeventien en had nog niet zoveel van het leven gezien
Toch was het genoeg, ik wilde niet meer
Al was het veel te vroeg om te sterven
Gekwetst en gewond
Geschonden door wat hij onder "liefde" verstond
En nog steeds is het moeilijk te leven met die scherven
Mijn dagen bestonden uit misbruik en geweld
Bange uren waarin mijn wil niet heeft geteld
Ik ben gestorven en vernederd door zijn lach
Mijn warme hart werd koud en bevriest nog elke dag

Ik was negentien en had al genoeg van het leven gezien
Het was enkel verdriet, ik zag geen toekomst
En hulp was er niet, want ik bleef zwijgen
Gebroken en moe
Ik wilde er over praten, maar de dood was taboe
En nog steeds is het moeilijk om openheid te krijgen
Dit was mijn leven, toch wilde ik niet echt dood
Ik was alleen zo bang, maar ik hield me sterk en groot
Jij mag nu weten welke hel ik heb doorstaan
En dat ik godzijdank niet ten onder ben gegaan

Drieëntwintig misschien, ik had al teveel van het leven gezien
Ik wilde niet meer, de zoveelste poging
Maar ik haalde het weer voor de morgen
Jarenlang bleef ik overeind, ook al was ik zo bang
En had ik de pijn diep in mezelf opgeborgen
Nu ben ik zevenentwintig en nog steeds doet het pijn
Maar 'k heb recht om te leven, op de wereld te zijn
Ik heb recht om te voelen, míjn wil en niet van hem
'k Heb een hart..... en ook een stem

Ik word vijftig en tachtig misschien
En ik weet dat ik dan het leven heb gezien