Ernst van der Pasch Teddybeer Lyrics

Ze heeft het nooit begrepen, ze snapte het maar niet
Dat mannen haar bekeken, met ogen vol verdriet
Met ogen die ontweken, volhunkering en pijn
En eindeloos verlangen, zonder medicijn

Zelfs al toen ze klein was, nog voor de p___rtijd
Leek ze altijd al omgeven door een geur van eenzaamheid
Niemand die het waagde, om lang naar haar te kijken
Laat staan met haar te praten, ze was niet te bereiken

Haar simpele aanwezigheid, bracht ieders hoofd op hol
De tram was niet zo vol, ook zij kon er nog bij
Iedereen deed spontaan een kleine stap opzij
En iedereen werd gelukkig en iedereen werd blij
en iedereen die wist het, iedereen, behalve zij

Rijen bij de bakker, files in de stad
En altijd wel een stakker die geen zelfbeheersing had
Die d'r dagen achterna liep, zichzelf liet vervuilen
Niet meer at en niet meer sliep en alleen nog maar kon huilen

En ze kon het toch niet weten zonder ogen in haar rug
Een eindje verderop springt er alweer een jongen van de brug
Drie maanden later gevonden op het strand,
met een glimlach om zijn lippen en haar foto in zijn hand

Een vol terras in het midden van de zomer
mensen drinken en lachen met elkaar
zij komt langs en opeens valt er een stilte
Iedereen die zwijgt en droomt en kijkt verbaasd naar haar
En zij denkt, draag ik niet de goede kleren
of stink ik uit mijn mond of, waarom zegt niemand iets
ze draait zich om, ze zal het wel nooit leren
maar iedereen staat op en sluit zich aan
bij de bloemenrichel stoet achter haar fietsss

fietsen gaat allang niet meer alleen
altijd heeft ze mensen op een afstand om haar heen
en zelfs haar teddybeer slaapt al maandenlang niet meer